yalın bir yolun tozuna bulanmış zaman
her adımda toz bulutu savruluyor havaya
zaman durmuyor
gören gözler kör
duymayan kulaklar kurşunî
havada buz kesiyor toz
sokak köpekleri havlıyor
hiç gereği yokken
kuduz bir köpek gibi uluyor zaman
büyük bir kentin ortasından kan
bulutlardan intikam akıyor
otağ kurmuş oyuncak ayılar
zil sesini bekliyorlar
yalan bir evrene sızıyor karanlık
tıknaz bir zamana tutsak köpek
ay utanıyor kendi renginden
her şey o kadar gri ki
hilmi bulunmaz
on dört ekim iki bin on iki
