Bulunmaz Tiyatro sanatçılarından Sabri Can Locva, bütün minarelerinin kılıfı hazırlanmış "New York'ta Beş Minare"nin, film bile olamadığını anlatıyor!

Bulunmaz Tiyatro sanatçıları Oğuzcan Önver, Uğur Özkan, Sabri Can Locva


Sinema filmi olduğu iddiasıyla piyasaya sürülen "New York'ta Beş Minare", âdeta oyuncusuzlaştırılmış, sıradan bile diyemeyeceğim, film bile diyemeyeceğim, "bir şey"!...

Sinema filmi olduğu iddiasıyla piyasaya sürülen "New York'ta Beş Minare", sinema sanatının teknik zorunluluklarını benimseyebilme becerisini ve sinema sanatının zorunlu kıldığı estetik donanımı duyumsayabilecek entelektüel bir bilince sahip olamayan insanların ortaya çıkardığı "bir şey"!...

Sadece ve sadece para gücüne, yani kapitalizmin var ettiği rüzgârın gücüne yaslanarak yelkenini şişiren bu şişirme "meta estetiği", ortaya karışık "bir şey"!

Toplumsal duyarlılığa önem veren, ülkesinin refahı için kafa yoran, okuma uğraşının sadece ders kitaplarını okumaktan ibaret bir uğraş olamayacağının bilincine varan, benim gibi henüz lise üçüncü sınıfta okuyup ve ancak on altı yaşındaki bir genci uyutmayı başarabilmenin ötesinde, hiçbir halta yaramayan bu "bir şey" için, daha fazla söz söylemek gerekiyor. Ancak, şu anda, "yabancı bir yer"deki bir bilgisayarda yazı yazmaya çalışıyorum. Oysa, evimdeki sıcak duygularla yaklaştığım bilgisayarımın başına geçince, "yabancı bir yer"de yazmaya başladığım bu yazıyı, Oyun okurları için, daha fazla geliştirecek ve bu konuda daha fazla fikir geliştireceğime söz veriyorum!

İzleyicilerin gözlerini kamaştırması için özel özen gösterilen ve göz alıcı mücevherlerle kaplanan bu "bir şey", içinin tamamıyla boş olmasına ve abartı sözcüğünü bile mütevazı olarak algılamamıza neden olacak kadar abartılmış bir biçim ve biçemle yapılmasına karşın, izleyicinin niceliğine yönelmekten başka bir amaç gütmemiş. Sözcüğün her anlamıyla, mücevherlerin parlık ışıltılar saçan bir seçimle tasarlandığı bu "bir şey"de, duygularını sadece vitrinlerdeki metalara bakarak köreltmeye yeltenen yoksul izleyicilerin de, bu "bir şey"in ruhuna teslim olmalarına neden oluyor. Hollywood filmlerinin oluşturduğu "hızlı, daha hızlı" ve "hareket, daha çok hareket" mantığının izdüşümüyle görsel imgeler peşine düşmüş bulunan "New York'ta Beş Minare", doğal olarak, Hollywood filmlerinin suyunun suyu olmanın ötesine asla gidemiyor.

Birçok ülkede gösterildiği ve gösterileceği söylenen "New York'ta Beş Minare", aslında, gerçek anlamda yönetilebilmiş bir film değil. Lise öğrencilerinin, kendi aralarında kurdukları bir okul tiyatrosundaki oyuncu adaylarının doğaçlama yaparken, rastlantı eseri buldukları durumları sahneye taşımalarına benzer bir mantıkla yönetilenen bu "bir şey", Mahzun Kırmızıgül'ün, aslında bir an önce, sadece türkücülüğüne dönme vaktinin geldiğini "muştuluyor"...

Bu "bir şey", yemek yapmak için her türlü araç gerece sahip olmasına karşın, yemek yapabilecek bilinçten yoksun yeni gelin izleğini çağrıştırıyor!...

Oysa, bırakınız "New York'ta Beş Minare"yi, minareyi çalmak için kılıf hazırlayan amatör hırsızlara teslim edip, şöyle şöyle bir film çevireceksiniz denilseydi, sinemanın "s"sinden, oyunculuğun "o"sundan hiç anlamayan bu amatör hırsızlar bile, sadece gizli kameraların nerede bulunduğunu bilmeleri nedeniyle Mahzun Kırmızıgül'ün çıkardığından çok daha rahat bir film çıkarırdı ortaya...

Daracık bir alana sıkıştırılıp kalmış kurmalı bir oyuncak gibi, senaryonun kısır döngüsüne tutsak olmuş bulunan "New York'ta Beş Minare", bazen kurmalı oyuncak olmanın dışına çıkma girişimlerinde bulunsa da, bunu bile başaramıyor!

Yönetmen adı bulunmasına karşın yönetmensiz, oyuncu adları yazmasına karşın oyuncusuz bir film olan "New York'ta Beş Minare", yavan bile diyemeyeceğim konusuyla, "sade suya tirit"in ne olduğunu çok güzel bir biçimde somutluyor.

Şöyle bir soru sorabilirsiniz: "Madem ki, beğenmeyecektin, neden bu 'bir şey'i izlemeye gittin?" Aslında, soruyu şöyle sormanızı beklerdim: "Bu filmi izlemeye kim gitmişse beğenmemiş, sen neden bu anlamsız filmi izlemeye gittin?" Aslında, ben de sizin gibi düşünüyor ve ben de bu soruyu, başta kendime olmak üzere, çevremdeki herkese soruyordum! Ama, lânet olsun içimdeki merak duygusuna!

İçine düştüğümüz "New York'ta Beş Minare" çukuru şöyle oluşmuştu: 16 Kasım 2010 sabahı, kuzenimle birlikte sinemaya gitmeye karar vermiştik ve seçtiğimiz film, tabii ki, "Testere 7" olmuştu. Zâten, bu filmin seans saatine bakarak kendimizi ona göre koşullamıştık. Ancak, bütün ayarlarımız birdenbire bozuluverdi. Çünkü, bu film +18 yaşa hitabediyormuş! Böylelikle düşlerimiz paramparça oluvermişti ve bizim bu parçalanmışlığımızı belki tedave eder diye "New York'ta Beş Minare" yedek düşüne düşmek zorundaydık.

Filmi, midemizin sancılarıyla birlikte zar zor izledik ve sinemadan çıkar çıkmaz, kuzenimle yüz yüze gelince, her ikimiz de, gözlerimizi birbirimizin ayak uçlarına diktik. Yanlış yaptığımız, zevksiz bir zaman geçirmiş olduğumuz ve en önemlisi dolandırılmış duygusuyla donandığımız ruh durumumuzu, kendimize bile itiraf ve ikrar etmedik!