Hilmi Bulunmaz
11 Mayıs 2012
Gözlerinden yıldırımlar akan ve şimşek hızıyla koşan adam, hiçbir şey düşünmeden, hiçbir hesap yapmadan, hiçbir şeyin ayrımına varamadığı bir boşlukta ansızın, âdeta havada donup kaldı.
Adam, durdu ve düşündü...
Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurdan asla ve kesinlikle kurtulamayacağını, altına sığınacak küçücük bir saçak bile bulamayacağını anlaması, ansızın durmasına neden olmuştu.
Adam, durdu ve düşündü...
Hava kararmıştı. Kargaların aralıksız gaklamaları, köpeklerin sürekli ulumaları, kaplumbağaların hışır hışır sesler çıkararak kendince hızlı adımlarla kaçacak delik aramaları, şimşek hızıyla koşarken birdenbire duran adamın düşünmesine neden oldu.
Adam, durdu ve düşündü...
Çölde konacak bir tek dal bile bulamayan bir kanarya gibi hissetti kendini adam. Buzul mekânlara tutsak bir deve gibi algılamaya başladı kendisini. Akbabaların, baykuşların, ceylanların, çakalların, domuzların, eşeklerin, fillerin, gergedanların, hipopotamların, ıslık çalan yılanların, ispinoz kuşlarının, jaguarların ve herhangi bir harfle başlayıp herhangi bir harfle sona eren adlar taşıyan diğer hayvanatın oluşturduğu gizemli dünyanın ortasındaki bir fani olarak görmeye başladığından bu yana, kendisini kendinden bile korumaya söz vermişti adam.
Adam, durdu ve düşündü...
Bir sabah uyandığında, bir türlü ayağa kalkamadı.
Adam, durdu ve düşündü...
Düşündü... Adam, yine düşündü... Adam, uzun uzun düşündü...
Kendini dağlara, ovalara, yaylalara vurdu. Kendini, kendisine hiçbir zarar veremeyecek mahlukatın bulunduğu yerlere vurdu.
Adam, durdu ve düşündü...
Uyandı... Kalkamadı...
Adam, durdu ve düşündü...
Adam, uzun uzun düşündü... Adam, yine düşündü... Düşündü...
Adam, durdu ve düşündü...
