Karakter`in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles`ten günümüze kadar takip eden Fuchs, "Karakter"in modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların `70 sonlarında ve 80`lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan`ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault`nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida`nın "Varlık`ın metafiziği"ne saldırışı, Barthes`ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard`ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard`ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva`nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.
27 Kasım 2007 Salı
Karakterin Ölümü
Karakter`in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles`ten günümüze kadar takip eden Fuchs, "Karakter"in modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların `70 sonlarında ve 80`lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan`ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault`nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida`nın "Varlık`ın metafiziği"ne saldırışı, Barthes`ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard`ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard`ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva`nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.
