Melih Anık
24 Nisan 2015
Onlara Mitos-Boyut’ta rastladım. İki erkek bir kadındılar. İki erkek bir kadın için oyun arıyorlardı. KENDİ tiyatrolarını kuracaklardı. Henüz ismini koymamışlardı.
Onları sahnede seyrettim. İkisi bir araya gelmiş kendi tiyatrosunu kurmuştu. Dört kişilik bir oyun oynuyorlardı. Oyunun iki erkek rolünü onlar oynuyordu.
Onu yazdığı oyunla tanıdım. Bana oyununu gönderdi okudum. Düşüncelerimi yazdım. Oyunun ilk gecesinde oyunu seyrettim. Oyunun iki erkek rolünden birini oynuyordu.
Tiyatro eğitimi almış bu gençler, bana topun sahibi olduğu için mahalle takımına kaptan olan çocukları hatırlatıyor. Hepsinin amacı KENDİ oyununu KENDİ tiyatrosunda oynamak. Genç dediysem yaşları 35 civarı.
KENDİ yazdıkları oyundaki role bile yabancılar. Başkasının yazdığı metinlerdeki hayatları hiç yaşamamışlar. Ama daha da kötüsü hayatı gözlememişler. Sadece replikleri ezberliyor ve repliklerin hakkını vermek için çabalamaları boşuna.
Ne olacak bu tiyatronun hâli?
(Kaynak: Dokunuş)
