Devrim yapacaktık!... Olmadı!... Bin dokuz yüz seksen yılında 12 Eylül Faşizmi inşa edildi. Payımıza işkence düştü. Devrim düşümüzü toprağa gömmedik... Durup düşündük ve birçoğumuz evlendik!... Çocuklarımız oldu... Biz, evlenmeyi devrim nikahıyla taçlandırıp, alnında yıldızlı bere taşıyan çocuklar yetiştirecektik... Oysa faşizm tiyatro kadar sıçramıştı!...
Cemal Bulunmaz dediğim kişi, benim biricik, tek, yegane oğlum... O, 12 Eylül Faşizmi sonrası, cezaevi ve işkence izlerinin tiniyle dünyaya geldi. Bekliyordu. "Devrim olsun, sonra gelirim, ben faşizmi görmek istemiyorum!" diyordu. O beklerken, faşizm beklemedi. Geldi! Başta babası olmak üzere, insanların faşizmin tezgâhından geçtiklerini gördü.
Oğlum, resmî faşizmin yaptıklarına asla ve kesinlikle şaşmasa bile, sivil faşizmin, örnekse faşist tiyatro esnafının yaptığı iğrençliğe bir türlü akıl erdiremediği için, Türkiye'ye değil de, "başka" ülkelere yatırım yapmaya başladı. Bir çocuk doğdu ve faşizmin aşağılık baskısı nedeniyle ülkesine az "başka" ülkelere çok yatırım yapıyor. İşte faşizm biraz da budur: Seni ülkenden soğutmak ister. Olmazsa, "VATAN HAİNİ" diye ihbar eder!
Biz asla yenilmedik, hiç yılmadık ve kesinlikle yılmayacağız da! Yalnızca resmî faşizme değil, tiyatro maskesi takmış sivil renkli faşizme karşı da mücadelemizi hep sürdürdük, hep sürdürüyoruz ve hep sürdüreceğiz...
Oğlum Hindistanda bulunduğu için yayınımız aksıyor. Okurlarımızdan ve izleyicilerimizden özür dileriz. Küçük insanların ihanetlerine karşın!
Sosyalist Sanatçı Hilmi Bulunmaz
