Tiyatro tabutuna paslı çiviler çakılan bir süreçten geçerken, tiyatrodan ciddî bir şey beklemek, insanın ölü anasından göz beklemesine benzer. Tiyatronun ceset hâline gelip, hızla çürüyerek küflendiği böyle süreçte, tiyatro dergileri de bu çürümeden payına düşeni alıyor. İstanbul Devlet Tiyatrosu reklâm kulelerinin namusunu bile korumaya niyetlenmeyen tiyatro dergileri, batan tiyatronun fındık fareleri görünümüne büründü. Dişe dokunur ciddî konulara değinmek yerine dedikoduyla kuramsallık arasında sürekli gidip gelen tiyatro dergileri, resmî kurumlardan reklâm (PARA) almak için mi, yoksa tiyatro dünyasını zenginleştirmek için mi yayınlanıyor? Türkiye'de yayınlanan ciddî tiyatro dergisi konumundaki Yeni Tiyatro bile yayınladığı yazıların sığlığıyla sırıtabiliyor. Sırıtmasına karşın, ehven-î şer olan Yeni Tiyatro Dergisi'ni satın alıp okuyor ve her sayısına mutlaka reklâm vermeyi sürdürüyoruz. Çünkü LİNÇÇİ değil!
Sosyalist Sanatçı Hilmi Bulunmaz
